Mit hiel veul groeten van Wietske Knorringa

In 1987 schreef t Grunneger Bouk n wedstried oet veur t schrieven van verhoalen en gedichten in t Westerkwartiers. Dizze variant van t Grunnegers wer (en wordt) onderwoardeerd en zo'n priesvroag is n methode om lu aan de schrieverij te kriegen.

Wietske Knorringa haar de oproup veur radio heurd en besloot noar de pen te griepen. Of ze t wel kon, doar twievelde ze aan en doarom stuurde ze heur 'Brieven uut t Westerketier' noar de redaksie van 'Krödde' mit t verzuik ze te bekieken en zo meugelk ook in t blad te ploatsen. Dat gebeurde, veur t eerst in nummer 23 (September 1987). Wel Wietske Knorringa was, wis ook redaksie van 'Krödde' nait. "Zet mor ien Krödde wat of jim der van dinken. As jim vienden dat mien geschrief niet Letterkundeg genogt is, din sodemieter t mor ien de pedaalimmer. Mien adres set ik der niet bij: doar het gien een ja wat mit verneuden!" schreef Wietske.

Zo haar de Drentse schriever Peter van der Velde de haile Grunneger wereld bie de poot. Wel was dij Wietske? Tounmoaleg redakteur Henk Scholte von op n duur oet dat schrieverij wat leek op t waark van Peter van der Velde, mor t bewies was der nog nait.

"Jannie Buust die elke moand de noagels van mien toonen knipt, het alles even veur mij overtiept op heur schriefmesien. Din kinnen jim t ja wat beter lesen, docht ik so", maggelde Wietske onder heur eerste braif.

As n echte Sherlock Holmes ging redaksie doarmit aan t waark. Redaksiemitwaarker Frits Pleiter nam t oettiepte waark mit noar zien waark op Universiteit, woar t oetvergroot wer. En dou wer t vergeleken mit n braifke dat Peter van der Velde ooit aan 'Krödde' schreven haar. En jawel, de letter 'd' gaf t bewies: dij ston n fractie van n millimeter boven de lien... Moar t is altied n gehaaim bleven en Wietske het zo - anoniem - hail wat biedroagen leverd aan t literaire tiedschrift.

Wat Wietske schreven het veur de wedstried? Peter van der Velde kin t gedicht zo oet de kop veurdroagen:

Regendag

Van vanmorgens kwart veur negen

Vaalt eengoal een slichte regen

Op het graas.

"t Hiele dorp kin wel versupen!"

Dink ik onder t bonenstrupen

Veur mien glaas.

Komt sowat gien minsk veurbij

Inkelt domie nikt noar mij

Uut sien regenjaas.

En de hoan van Siem en Riekje

Treedt een klein verregend piekje

Midden ien een plaas.

Redaksie het t haile telefoonbouk deursnuusterd om achter de woonploats van Wietske te kommen. Hai mout ter nog om gnivveln. “Ik haar dij braif aan Krödde zulfs hailemoal in Grootegast op de post doan, om t zo echt meugelk lieken te loaten. Bleek, dat e loater gewoon in Stad stempeld was…”

(…)

Jur Engels, 1998