Geachte Redaksie,

"Wietske," zee Janny Buust, "goan joe ok met vekansie dit joar?"

"Met vekansie?" vroeg ik. "Nee wicht! Mien hiele levent heb ik nog niet met vekansie west. Nou ja, toen Jehannes nog leefde, gingen wij alle joaren een dag met t reisklupke op stap. Noar Arnhem toe of noar t Loo of zo wat hen. Mor nooit langer as één dag. Soavends laag wij weer ien ons eigen ledikant."

"Woarom goan joe niet es met n bus noar Oostenriek of noar Duutslaand toe?" zee Janny. "Alle minsken goan ja noar Oostenriek!"

"Noar Oostenriek? Toe mor!" ruup ik. "Wat dochste wel, dat Wietske doar ien die bargen omklaustern wol met zo'n viefteg aandere wildvrumde minsken? Moet je es wat overkommen doar! Je kinnen ja wel n heup breken of beide benen! En a'jim doar dan ien t ziekenhuus leggen maank allemoal minsken die jim niet verstoan kinnen, omdat ze hiel aans proaten as wij? En dan, wel wiet hoeveul of zo'n reiske wel niet kosten zei?"

"Nou ja," zee Janny, en ze vielde wat an mien toon om, "nou ja, mor joe kriegen toch ok vekansiegeld bij joen AOW."

"Dat aal," zee ik, "mor van die schieten poar cinten kin ik niet noar Oostenriek goan. En butendes, doar heb ik mij al n nije regenmantel veur koft..."

Soavends op berre dochte ik der nog es over noa. Jehannes zol wel zeid hebben:

            “Hol mor de cinten in de buus:

            t Is naarms beter as bij huus!”

Mor toch, zo'n reiske noar Oostenriek was meschien zo gek nog niet! Het begunde mij wel wat toe te lieken. Op de Duutse televisie hadden ze bij zetten ja van die mooie uutzendings met wichter die jodeln en met mannen met van die hiele körte broekjes an! En die zingen dan zo allergriezelkste mooi bij n harmonikoa en bij n gitaar of n cither, dat mij de troanen host ien de ogen springen. Zol ik dat nou ien t echte zien kennen as ik met zo'n busreis metgoan zol?

Anerdoags heb ik bij zo'n busreisonderneming opbeld. Of ik nog met kon. "Joa," zee der, "plak genogt."

Mor mien lieve tied nog an toe, wat komt er wat te kieken veur da'jim alles veur n kannerk hebben! Twee pasfoto's mos ik hebben en een hiel dure pas. En geld veur Oostenriek en veur Duutslaand mos ik hoalen bij de Baank. En nij ondergoed mos ik kopen en n nije piama. Want je wieten ja mor nooit woar o'jim te sloapen kommen ien zo'n vremd hotel. En n fleske klonje mos ik hebben. En toen ik doar toch ien die winkel was, heb ik mij ok mor n klein fleske noagellak anschaft, want dat heurt er ja bij tegenswoordeg a'jim metdoen willen.

Janny het mij smörgens met heur autoke noar Stad toebrocht. Om haalfzeuven mos ik bij t station weden. Doar zol de bus mij ophoalen. Janny zette mien zwoare koffer op de tegels. "Nou, en dan mor n goeie reis, hè?" ruup ze. "En mooi weer! En veul plezier!" En ze stapte ien en even loater ree ze de hoek om en ston ik alleen ien de wiede wereld. Nou ja, niet hielemoal alleen, want dicht bij mij ston n manspersoon, ok met n grote koffer. Noa n zetje kwam er op mij of.

"Waachten ie ook op de bus veur Oostenriek meschien?" vroeg er.

"Joa," zee ik. Hij haar een splinternije pet op, die e specioal veur dizze reis koft haar zeker.

"Mien noam is Haarm Bakker," zee der. Hij langde mij de haand.

"Ik hiet van Wietske Knorrengoa," zee ik, "uut t Westerketier. An joen proat te heuren kommen joe van t Hogelaand, niet?"

"Krekt," zee der. "Een echte klaaikloet zo te rekent." Hij haar n mooi klein gries snorretje onder de neus. Niet zo'n wilde takkebos as inkelde kerels wel met omtogen tegenswoordeg, mor zo'n hiel mooi klein goed onderholden snorretje, t Leek mij wel n nuver mantje toe.

Het stoan begunde mij te vervelen en ik gong verzichteg op mien koffer zitten. Dat haar ik niet doen moeten! De slotjes van de koffer sprongen lös, het deksel klapte open en doar zat ik in enent plat op t gat midden maank mien negotie! Haarm Bakker stook mij n haand toe en trok mij weer overende.

"Ie hebben joe toch niet zeer doan?" vroeg er.

"Nee, gelukkeg niet," zee ik. Mor wat er toen gebeurde. De wind bluus maank t goed ien de koffer en gong der vandeur met de nije BH die ik de veurege dag nog uut Nijkerk hoald haar. Haarm Bakker zag em goan en stoof der aachter an. Vlak bij t peerd van Ome Loeks kreeg er hom te pakken.

Kinnen jim je veurstellen doar bij Krödde, wat n roar gevuul dat is veur n eerdoadege wede vrouw as mij, as n wildvrumde man veur t station ien Stad noar joe toelopen komt met joen nije BH ien de haand? Ik kreeg n kleur as vuur en k wos niet woar of ik kieken zol.

Haarm puustte t uut van t haarde lopen.

"Hai haar joe wel ien t Verbindingsknoal waaien kind," zee der. "Ie kinnen beter n raim om joen koffer doun. Ik heb nog wel aine bie mie," zee der.

Het was een hiel oardege man. Ien de bus hebben wij noast n kannerk zeten. En ien Oostenriek bin wij aaldeur met ons beiden optrokken. En gister het er beld. De foto's wazzen kloar. En of er vanoavend bij mij kommen zol.

Jim heuren der nog wel van, doar bij Krödde,

(Brief 9. Krödde 35, blz. 29. September 1990.)