SMIT’N GEERT

Smit’n Geert, daor ku'w niet zunner bai ons. Waor zu'j aners met 't peerd hin moeten a'j 'n iezer verloren hadden? Wat zu’j begunnen moeten a'j de luchtwaogen, de kettenaaide of 't heuimezien oet odder hadden? Een echte vakman is 't. Zo ein van 't ollerwetse slag. En zo raor ku'j 't spul niet in 'n knup jagd hebben, of Smit'n Geert last of klinkt of bakt 't weer an ’n kannerk. En dan is 't weer zó staark, da'j der weer jaoren wieder met kunnen.

Smit'n Geert, daor ku'w niet zunner; börgers liekemin as boeren. Zinken geuten, regenpiepen, schrikdraodklokken, draodnaogels, prikkeldraod, hangslötten en elektrisch spul, veur alles ku'j bai hom terecht. En a'j asmets wat neudig hebben dat Geert niet in mien winkel of zien waarkplaots het, zaos 'n naaie kaomerlaamp, ‘n wasmezien, 't gef allemaol niks. Geert döt joe 'n klaain pepiertie met, waor 'n stuk of wat adressen op staon, en dan gao'j in stad in de allergrootste zaoken mor oetzuiken hukkent o'j hebben willen. Ha, daor is e toek up jong, want daor het e zien previezie van!

Nee, Smit’n Geert daor ku'w niet zunner. Mor ein ding moe'j slim veurzichtig wezen met Geert. Hij is slim op zien eer as vakman gesteld. Wel hom daor te nao in komp, die is nog niet gelukkig. Daor weit de juffrouw van ons naaie meester van met te praoten!

Vleden jaor is ons olle meester, die jaoren laank de kinner hier opfokt het, met pensioen gaon. Dat, er mus een naaie wezen. Börgemeester en wethollers hebben een dag of wat oet raaizen west en op 't lest binnen ze met 'n naaie meester anzetten kommen heilemaol oet Holland vandaon, aargens oet de buurt van 'n Haog. Nou leek mai 't vot aal min tou: wat moet zo'n man oet Holland nou hier doun, midden maank ons soort volk? Niks weerd, mien leive man! A'j gewoon praoten, zaos ai en ik, dan verstaon ze joe neit en a'j 't in 't Hollands doun, dan vraogen ze nog om de haoverklap: Watblief ?

Afijn, het mannechie kwam. Met 'n grote verhoeswaogen, waor niks in zat as iezeren stoulen en taofelies en met raore schilderaaien, die e alle vittien daogen aners ophangt, omdat e niet goud meer weit wat onner en wat boven is. Ze wazzen nogaal an de moderne kaant, dat zaag wai zo.

Tegen Pinkster belde zij naor Smit'n Geert en vruig, of hij niet even kommen kun. Ze wol geern een laamp hebben bai de boetendeur, omdat 't hier 's aovends zo slim duuster was, en ok nog een lichtpunt op een slaopkaomer boven er bai.

"Dat kun", zee Smit’n Geert. Hij kwam wel even kieken. En even laoter veegde zien handen of an 'n olle lap, stook e 'n naai proempie aachter de koezen en ree e naor 't meestershoes. Hij luip mor aachterom. Dat was e altied wind.

"Vollek!" ruip Geert. En doe e nao 'n toertie nog niks heurde, nog is, en nou 'n bee'ie haarder : "Vollek !"

Jao, daor kwam ze an. "O," zee ze , "Bent U de smid misschien ?"  

"Nou, wat ’n vraog", docht Geert, "zei ik er in mien voele blauwe overal dan oet of ik ons doemnie bin ?"

"Jewel," zee Geert, "dat bin 'k. 'k Wol wel even kieken hou Juffrouw 't hebben wol."

Hij zul mor wieder kommen, zee Juffrouw, en ze haar aans geern dat e in ’t  vervolg “Mevrouw” tegen heur zee. En of e dan een aner maol aan de veurdeur kommen wol, want daor hadden ze ’n bel…

"O," docht Geert, "gaait dat hier zo !" Kiek, as e zien zin daon haar, dan was e zó weer in boetn stapt en dan mus Meester zölf mor dat boetenlicht anleggen en dat extrao lichtpunt op de slaopkaomer. Mor och, dat wi’j dan vok ok nog niet doun. Dat, hij zee niks. En hij bekeek de zaok en vruig hou of Mevrouw 't hebben wol. Ze mus 't mor zeggen. Nou, Mevrouw stukte hom dan oet, hou of ze docht haar en zee, dat ze 't nog geern veur de Pinksterdaogen in odder hebben wol, omdat heur olleluu dan overkommen zullen, mor dat ze geern eerst weiten wol of Smit’n Geert as plattelandssmid wel veur zukke kewaigies berekend was en of e ’t wel goud netjes klaormaoken kun.

Kiek, dat haar Mevrouw niet zeggen moeten. Dat e nou “Mevrouw” zeggen mus tegen Meesters Juffrouw en dat e niet meer gewoon aachterom lopen mug, nou ja. Mor dit dee hom de gal overlopen! Docht dat minsk, dat hij, Smit’n Geert, gien lichtpuntie anleggen kun in ’t meestershoes omdat e mor een doodgewone plattelandssmid was? Dat zul e heur nog is zein laoten! Met een hellige kop gung Geert weer op hoes an.

Daogs veur Pinkster, doe Mevrouw alles mooi an kaant haar veur de vesite, kwam Geert met zien gereedschapskissie en een paor rol draod an ’t stuur anzetten. Mevrouw haar aal is oetkeken. Nee, Geert haar ’t niet vergeten! As e wat beloofd haar, dan kwam e ok. Daor kun Mevrouw wel op reken.

Hij haar ‘t allin wat drok had de leste daogen, dat, hij haar beslist niet eerder kommen kund. Mor hij zul 't  nou wel gauw even in odder maoken. Nee, rommel muik e neit. Misschie, dat 't nog even wat stoeven zul, mor dat was dan ok 't einigste.

Even laoter dreunde 't heile meestershoes, zo beukte Geert op de muur boven Meesters deur. De stukken kaalk vlogen de gang deur en Mevrouw sleepte mor gauw de loper in boeten om teminste nog wát schoon to hollen. Geert floot zo vaals as e kun en mokerde op de muur, dat 't een lust was. 't Was mor even, doe zat 't bovenlicht er an.

"Gelukkig," docht Mevrouw. Geert gung naor boven met wat plastieken buizen, zien rollegies draod en zien kist met reew. Daor was e de heile dag an ’t omfoestern en ’t was aal in tweidonkern, doe e beneden kwam en zee, dat ’t nou in odder was. Ja, 't was wat an de laote kaant mor hij haar ‘t aal daon hebben wild omdat e Mevrouw ja beloofd haar, dat 't veur de Pinkster klaor wezen zul. Nou, en dan winst' e Mevrouw nog ’n heile plezeierge feestdaogen tou. En zo gung Geert naor hoes.

Nao 't eten, doe Mevrouw de boetenlaamp peberen wol, doe braand'e neit! "Dat kwam er nu van," zee Mevrouw, "wat weet zo’n man ook van ’t electrisch licht!"

"Nee," zee de meester, die kieken kwam, "Maar ’t licht in de kelder is wél aangegaan!"

En doe meester ’t oetknippen wol, doe gung ’t licht op de overloop an! En doe Mevrouw ‘t overlooplaampie oetknippen wol, doe gung 't licht in de W.C. branden!

Smit’n Geert zat bai Jans en Annechie, die liek tegen Meester over wonen, te kovviedrinken. Hij luip met rekens. "Tot haalf elf tou," zo verteld'e laoter, hadden Meester en zien vrouw deur hoes hin draofd om oet te vinden wát veur knoppie bai wát veur laampie heurde. Doe was e mor naor hoes gaon, want 't wör hóm laot genog.

Nee, Smit'n Geert, daor kuw niet zunner bai ons. Mor a'j hom tegen hebben, dan is 't gien beste!