Art. 461 Wtb. v. Str.
Toen de gemeenteraad lang geleden besloot een nieuwe school te bouwen aan de Schoolbrink, toen was men nogal zuinig geweest met het aankopen van de benodigde grond. Zo zuinig, dat er rondom de school maar een smalle strook speelterrein overbleef. En zo kwam het dat alleen de laagste klassen daar speelden en dat de anderen zich vermaakten op de schoolbrink, in de Schoolstraat tot aan het Julianaplein, langs de kerk tot aan het kruispunt bij Homan en op de Lieverseweg tot aan het bruggetje over de Loop. Last van het verkeer hadden wij niet. Alleen de melkwagen van Lieveren kwam er dagelijks voorbij met rammelende bussen, een boer met een voer mest of hooi en dokter Bruins, die op zijn hoge fiets op weg was naar zijn zoveelste patient.
Een heerlijk speelterrein hadden we, waar we tiepelden, hoepelden, paardjemenden en krijgertje speelden. Maar hoe fijn het ook was en hoeveel ruimte we ook hadden, toch hadden we nog een heimelijke wens. We zouden zo graag eens verstoppertje willen spelen of boompje-tik tussen de dikke bomen van de singels bij de burcht! Maar daarvoor kregen we geen kans, want bij de poort stond een zwart bordje van gegoten ijzer, waarop met witte letters stond: Verboden Toegang, Art. 461 Wtb. v. Str.
Dat bordje boezemde ons een groot ontzag in. Maar misschien nog hadden we meer ontzag voor de boswachter, die zwaar besnord met gladgepoetste beenkappen als een barse Cerberus de bossen, de singels en de burcht bewaakte. Hoe graag zouden wij daar ook eens gelopen hebben, daar bij het koetshuis en op de singels. Hoe graag zouden wij daar op onze klompen eens geklepperd hebben over de brug die wij in de verte zagen liggen over de gracht! Maar het mocht niet: het was verboden toegang!
Maar als straks onze raad besluit om Mensinge aan te kopen, op te knappen en te bewaren voor ons nageslacht, dan zal ik misschien toch nog eens daar kunnen lopen, om en in de burcht, om te kijken hoe men daar woonde en leefde, vele geslachten lang. Dan zal ik trots zijn, dat wij, mensen van deze tijd een historisch gebouw met een historische inhoud hebben weten te bewaren van de ondergang.
Of zal men de boel maar laten slingeren: vooruit maar jongens! Verkoop de boel maar aan handelaars en sjacheraars! Wat geven wij in Roon om oude gebouwen en ouderwetse spullen! Dan zal ik vloeken en de tranen zullen in mijn ogen staan als ik rij over de Lieverseweg en het bordje weer zie staan met "Verboden Toegang". Voor altijd: een gemiste kans!
P. van der Velde
Ingezonden brief in het Roder Journaal.
Op initiatief van de Historische Vereniging Roon werd op 20 februari 1980 een actiecomité opgericht ter behoud van Havezate Mensinge. Mede dankzij de brede steun uit de bevolking besloot de gemeenteraad in 1985 in te stemmen met de aankoop van Havezate Mensinge en deze na de verbouwing in te richten als museum.