De Smildervaort laag laank en rechtoet in de regen doe ik naor hoes tou gung. Een paor scholieren in fel-oranje plastic pakken trapten over 't fietspad naor heur moeke tou, die 't waarme eten nou aal klaor staon haar op 't gas.
Smilde, twei lange riegels hoezen an weerskanten van de vaort, en daoraachter de ruumte, de platte ruumte, met gien aner grinzen as de wiede horizon.
“As ik hiér toch wonen mus…” docht ik en ik draaide de brug over naor de Nörgervaort. Eerst bai Zuudvelde vuilde ik mai wat meer op mien gemak. Gien vaort meer naost de weg! Een stuk of wat olle boerderaaien laggen, zunner plan naor 't scheen, aachter wat eiken bomen. Een witte sik schoelde in 'n vurenholten kist veur de regen, die nou bai bakken vol de lucht oet vuil. De roetenwiskers zwiepten hinneweer en kunden 't niet ofvégen host. Dikke druppen vuilen van de hoge eiken van 't Nörgerholt in de wildernis van keuningsvaorens. Gien vogel luit hom zein of heuren nou.
Ik ree deur Nörg. De toren en de olle kerk stunnen hoog op de Brink, midden maank de hoezen en wat auto's, die waachtten an de weg. Een paor wichter die ik kinde, stunden bai de bus. Ik stook de haand omhoog, mor ze zaggen 't neit. De Langeler dunen drupten nog wat nao, nou 't dikste van de regen over was. Nao de bos kwam weer de ruumte van de es. Gien Langeler boer was er an 't waark. 't Was heur te nat naor 't scheen. Ze knuterden wat om nou op de deel, waor 't schimmerduuster was aachter de klaaine glazzies, waor onner 't raaiten dak alles behollen was en dreug.
Nao Langel gung de weg omdeel, het breide stroomdal in van 't Deip. “Dit", docht ik bai maizölf, “dit is mien laand dat mai zo leif is. Die dorpen aachter hoge bomen, dat laand met akkers en met stille deipies. Waor ik oetkieken kan over de ruumte en waor ik votschoelen kan in de bos.
Dit bonte laand met stille minsken met heur zwaore klanken van aai en oe, tegenover de zingende ij en uu van midden- en zuud-Drint. Dit laand vol dörpen met naomen, zó kört a'j ze naarms op de wereld vinden: Nörg, Roon, Paais, Eel, Bun, Win, Ie, Vreis en Loon.
Dit volk, dat zo vaok plunderd is, beroofd is van alles wat ze hadden, omdat ze zo dicht woonden bai de stad. De stad, die legers antrok en ofweerde. De stad, waor ze an verdeinden, mor waor ze ok veur leden hadden, zóveul, “dat er nichtes meer thoe haelen was", zoals de olle schriever zee.
Dit laand waor ik in woon en waor ik wies met bin, as de regen vaalt op gras en asfaltstraoten en as de zun omhoog klimt op de wiede Paaizermao.