BASTIAON  BROBBEL  V

Bastiaon Brobbel, de bekinde Drinse Schriever, stun met de handen op de rug tou 't glaas oet te kieken. De zuudweste wind bollerde in de schostie en zwiepte dikke regendruppen tegen de roeten.

"Dag Bas," zee ik.

Hij keek aachterom."Zo," zee e, "koj der ok weer is anzetten?

"Wat 'n weer, neit?"

"Ja," zee ik, "mor wat wi'j om distied van 't jaor? As 't niet wintern wil, dan kuj allein mor nattighaaid verwaachten."

"Ik wol de zun wel weer is zein," zee Bas.

Hij luip naor de taofel tou en schonk homzölf een koppie lauwe thee in. "Woj ok 'n koppie?" vruig e.

"Nee," zee ik, "laot mor," want ik weit hou bitter of Bas zien thee bai zetten weden kan.

Hij dronk langzaom een slok oet 't koppie, keek mai even an en vruig: "Maag ik je wel is wat vraogen?"

"Waorom neit?" zee ik. "Vraogen muj mai van alles. Mor of ik een antwoord weit... dat moej ofwaachten vanzölf."

"Ik wol wel is weiten..." zee Bas, en hij keek mai over zien theekoppie naodenkend an.

"Ik wol wel is weiten..." begund'e nog is weer. "Vin ai ok dat ik een zwartkieker bin?"

"Een zwartkieker, Bas?" vruig ik. Hou koj daor zo bai? Nou ja, ai binnen wel is wat zwartgallig zo nou en dan... Ai foetern wel is wat... Ai zeggen wel is wat, daor niet alle minsken ‘t met eins binnen, mor daj nou een echte zwartkieker binnen... dat zu'k toch niet zeggen willen."

"O," zee Bas. "Ik vraog mai aans wel is aof, of ik nou een dichter worden bin omdat ik een zwartkieker was... óf dat ik zwartkieker wör omdat ik dichter bin..."

“Ik eh... ik kan je niet heilemaol volgen, Bas," zee ik.

"Dat haar ik ok niet van je verwaacht," zee e. Hij gung bai de taofel zitten, die vol laag met nummers van Oeze Volk, Roet, en 't Maondblad Drenthe. "Zuik mai daor nou is een stuk of wat opgeruumde, geestige of gezellige gedichten oet," zee e. "Ze binnen allemaol zo allernaorste zwaor op de haand     Ze gaon over geluk, dat verloren gung, over natte traonen en groot verdreit, over leifde en olderdom en dood en grote einzaomhaaid."

"Wat wol ai dan, Bas?" vruig ik. "Gedichten, ik bedoul échte gedichten, die gaon toch altied over de GROTE PROBLEMEN VAN HET LEVEN?  Die gaon toch over eernsachtige dingen?"

"En binnen der in ‘t leven dan nooit gien dingen daorj is hartelk om lachen kunnen?" vruig Bas.

" 't Zul toch zeker niet best weden aw alle daogen met betraonde ogen en met druppen an de neuzen omlopen zulden?"

"Ja... mor..." zee ik, "wat wol ai dan?"

"Wat ik wol?" zee Bas. "Ik wol dat onze Drinse Dichters ok is schreven over zunnige kaant van het leven. Dat ze ons is lachen luiten... om aandern... én om onszölf..."

"Kan dat dan wel,Bas?" vruig ik. "Gedichten daorj om lachen kunnen en dat tóch echte gedichten binnen?"

"Dat kan in 't Nederlands ok," zee Bas. "Dink mor is an schrievers as Buddingh, Van Hattum, Hans Dorrestijn, Levi Weemoedt, Kees Stip en nog veul meer. En waorom zulden onze Drinse Dichters dan allemoal zwartkiekers weden moeten?"

"Binnen der dan heilemaol niet van die lichtvoutige dichters hier bai ons in Drint?" zee ik.

"Host neit, jammer genog," zee Bas. "Hans Heyting oet Börger," zee e, "die het wel is wat van die gekke gedichten schreven. Zoas dizze Limmerik:

't Echtpaor Slak gung an de reize

van Nörg, naor de kinder in Peize.

Tien jaor zat men daor

Met de middagpot klaor

Toen reupen de kinder: Daor hej ze!

En Pieter J. Struik oet Zaaien, die schrif ok wel is van dat soort gedichten, zoas:

Lopend waark

Mien tweide fiets/ is nou al gapt

Hij stun hier/ bai de baander

De plietsie hef/ de daoder snapt

Die ree nog/ op mien aander.

"Zulden de Drinse Dichters misschie dinken, dat zo'n vrolijk gedicht minder is een eernsachtig gedicht,Bas?" vruig ik.

" ‘t Kan weden," zee e. "Mor het schrieven van een echt geestig gedicht, dat goud in mekaor zit, is veul stoerder as een gedicht over gebroken haarten of over bluiende peerdebloumen..."

"Een paor jaor leden," gung e wieder," een paor jaor leden hebben ze bai Roet is pebeerd om een apaart nummer oet te geven met zukke geestige gedichies. 't Is niet lukt. Onze Drinse Dichters binnen eernsachtige minsken, zoas 't liekt. Der kan gien lachie aof."

" 't Zul aans wel goud weden as de Drinse lezers ok is wat lichtere kost onder ogen kregen,” zee ik. "Drinten muggen toch wel over een grappie, over 't algemein..."

"Dat docht ik ok," zee Bas.

"Kuj nog niet wat gezelligs veurlezen, Bas?" vruig ik.

"Vooruit dan mor," zee e. En hij begunde:

Vervoelde grond

Daor leefde bai een kroeg in Spier

Een heile dikke vette pier.

" 'k Bin alle daogen an de zwier!"

Zo ruip e, "want de grond is hier

Vervoeld met hectoliters bier!"

"Wat zullen de echte, deskundige, moderne en eernsachtige Drinse dichters nou wel zeggen van zo'n gedicht, Bas?" zee ik.

"Over die pier oet Spier?" zee e. "Dat gaait heur lang niet déip genog!”