BASTIAON  BROBBEL  III

 

Bastiaon Brobbel, de bekinde Drinse Schriever, laag op de kneiën in de kaomer in een schouneduis te grobbeln. Pepieren, breiven en allerhande olde kraanteknipsels lagen om hom tou.

"Bi’j wat kwiet, Bas?" vruig ik.

Hij keek mai, over zien linkerscholder, an en kwam langzaom in 't inde. "Ach," zee e, "een Drinse Schriever krig in 't leste zoveul dingen die e bewaoren wil, dat e der in om komp op den duur. Gaait joe dat ok zo?" vruig e, en hij keek mai hoopvol an, of e van mai wat steun en metleven verwaachtte.

"Oh, jao hör," zee ik. "Mor dan moej van tied tot tied een grote op ruming holden. Dan moej alle overbodige dingen, diej niet meer neudig hebben, votmietern..."

"Ik kan zo min wat votgooien," zuchtte Bas. "Alle kaasten," zee e, "heb ik volstaon met duizen vol pepieren. Ik heb heile staopels Oeze Volken, Roeten, Maondblaoden en aandere olle kraanten. Ik heb

duizen vol met breiven en knipsels en met anteikens, die ik laoter misschie nog is bruken kan..."

Hij gung zitten bai zien buro. De handen legd' e moudeloos, veur hom hin op 't blad.

"En as ik is wat neudig heb," gung e even laoter wieder, "dan kan ik 't naarms vinden..."

"Ai muzzen eingelk een sikketresse hebben, begriep ik wel," zee ik. "Ein, die veur joe alles mooi overzichtelk opbaargt in bordpepieren ordners, in klappers en in zange en gele mappen."

"Dat zul een oetkomst weden," zee Bas. "Mor welke Drinse Schriever kan hom dat veroorloven, zo'n sikketresse?" zee e. "Wel verdeint met schrieven zoveul, dat e der van leven kan? Laot staon een sikketresse betaolen kan?"

Hij huil hom even stil en aaide leifdevol zien kat, die bai hom op schoot sprongen was.

"Vleden week," zee e, "vleden week kreeg ik een breif van 't Ministe­rie van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur, heilemaol oet Rijswijk vandaon."

"Van 't Ministerie, Bas?" vruig ik, vol bewondering.

"Jao," zee e. "'t Gung over Leenvergoedingen 1990."

"Leenvergoedingen? Wat binnen dat, Bas?" wol ik weiten.

"Iedermaol," zee Bas, "as der een bouk oetleind wordt in een openbaore bibliotheek, dan moeten ze daor een paor cinten van betaolen an 't Ministerie. Dat geld komp dan in een grote pot en an ’t inde van 't jaor wordt dat verdeild onder alle schrievers."

"Ok onder Drinse Schrievers, Bas?" vruig ik.

"Eerst neit, mor nou aai," zee Bas. "Ze hadden een steekproef holden bai 19 bibliotheken in ons laand, schreef de Minister mai. Ze hadden mien bouken ok oetleind. Mor bai die 19 bibliotheken zullen wel niet

veul Drinse bibliotheken west hebben, dink 'k…"

"Hou dat zo Bas?" vruig ik.

"Ze hadden zeker mien bouken in Holland en in Limburg en zo niet zo heil vaok oetleind: ‘Uw leenvergoeding is vastgesteld op ƒ 2,57’ schreef de Minister mai. "Dit bedrag zal zo spoedig mogelijk aan U worden overgemaakt."

"Hou kan ik daor nou een sikketresse van anstellen?" ruip Bas, "al was 't mor een paart-taimer, desnoods..."

Hij krabde met zien rechterhaand wat op zien linkerscholder, krek of e daor last van jokte haar.

"Nou heb ik de Minister daorover een breivie schreven," zee Bas. "Mor nou kan ik zien adres niet vinden. En dat moet ik toch hier of daor wel liggen hebben."

"Of waj daor zo net naor an 't zuiken, Bas?" vruig ik.

"Krek," zee e. "Mor ik kan 't vanzölf weer naarms vinden. En 'k haar hom toch zo'n beste breif op poten schreven," zee e, " 't was in de vörm van een sonnet."

"In de vörm van een sonnet, Bas?" ruip ik. "Ai lieken Gerard Nijenhuis ja wel! Die schrif ok altied sonnetten, heb ik wel is heurd. Lees mai is veur, Bas!"

"Ach, waorom ok neit," zee Bas. En hij begunde:

                                    

 

 

 

 

 

 

An de Minister van W.V.C.

 

Ok dit jaor heb ik weer joen "Leenvergoeding" kregen

Goud een rieksdaolder was 't, en dat was lang niet mis!

Veur ein, die zoas ik, een Drinse Schriever is

Komp zo'n rieksdaolder 's jaors bepaold niet ongelegen!

 

Mien bouken koj, bin 'k bang, in Holland niet veul tegen

En da's misschie veur joe ok niet zo'n groot gemis,

Zo'n bouk in 't Drins is ja veur joe daor oardig wis

Te lezen veuls te stoer, om leinen 't overwegen.

 

Mor, laot toch dit sonnet niet als te somber klinken,

Hou dankbaor dank ik joe veur dizze klaaine som:

Dat zöls Ministers om een Drinse Schriever dinken

Dat döt mai gloepens deugd, daor bin ik bliede om.

Zuks gef de Schrievers hoop, zo zein ze dan , jandom,

Deur 't gulle WVC een golden toukomst blinken!

 

"Is 't oet , Bas?" vruig ik, doe e ophuil.

"Jao," zee Bas, " een sonnet het altied mor 14 regels," legd'e oet, "vittie regels en niet meer as vief ongeliekse riemklanken."

"Mor", vruig ik, "zul de Minister dat nou wel lezen kunnen, Bas? Zo'n breif in 't Drins?"

"Daor zit ik niet met," zee Bas. "As e 't niet begrip dan moet e Harrie Slot of Jan Tissing mor even opbellen. Of aans moet e mor vraogen an ein van de minsken van Roet of ze 't vertaolen willen. Die vertaolen ja wel is vaoker wat..."

Hij krabde zien kaoter zachies aachter de oren.

"Twei gulden zeuven en vieftieg," mommeld'e bai homzölf, "ƒ 2,57...”

Die beste Bas. Hij döt zien best, mor wel schrif in ’t Drins, die zal wel nooit een sikketresse kriegen!