BASTIAON BROBBEL II
"Dag Bas," zee ik, "dag Bas."
Hij zat aachter zien gammele schriefbero, Bastioan Brobbel, de bekinde Drinse Schriever.
"Moi," zee e, zunder op of om te kieken.
"Bi'j drok an 't waark?" vruig ik.
Hij nikte. "Ik schrief een gedicht”, zee e.
"Een naaie Bas?” vruig ik.
"Wat aans?" zee e. "Een olde huif ik toch niet meer te schrieven?" Hij kan zo verstandig oet de houk kommen asmets, die Bas.
"Waor gaait 't over?" vruig ik.
"Dat weit ik nog neit," zee e.
"Mor...ai weiten toch wel waor of 't over gaait, Bas!" ruip ik.
"Nee..." zee e. "Nee... en dat huif ok neit. Ik schrief een modern Drins gedicht. En van moderne Drinse gedichten kuj heil vaok niet zeggen waor of 't over gaait. Een moderne Drinse dichter wil allein zien eigen stimming, zien eigen deipste roerselen, zeg mor, omzetten in klanken... En dan muggen de lezers best an heil wat aans dinken, as waor de dichter an docht, doe e zien gedicht schreef."
"O," zee ik. "Dus Bas, as de dichter bedroufd is omdat zien hond votlopen is, dan maag de lezer heil best dinken dat e zo sneu is omdat zien vrouw de zoepenbraai anbranden luit?"
"Krek," zee Bas. "Een naaimoudse dichter wil niet alles oetleggen. Een gedicht is gien verhaoltie, zeggen ze. De lezers muggen der zölf bai dinken wat ze willen..."
"Mor as de lezers heilemaol niet weiten waor of de dichter an docht doe e zien gedicht schreef, Bas," zee ik, "as ze heilemaol niet begriepen waor of 't over gaait, dan kunden ze ja zo'n gedicht net zo goud niet lezen..."
"Nee... eingelk neit," zee Bas.
"En as de minsken die gedichten niet lezen, dan kuj ze ja net zo goud ok niet schrieven!" zee ik.
"Nee... eingelk neit," zee Bas. Hij puulde wat met de pink in zien linkeroor.
"Kiek," zee e doe, (hij rommelde wat in de onderste lao van zien bero) "Kiek, hier heb ik een gedicht oet een vrougere periode van mien schrieversschap."
"Laot mor is heuren, Bas," zee ik, naaisgierig.
"Het heit: Zundagmörgen", zee e. Hij nam een slok kolle thee oet 't koppie, dat veur hom stun. Doe gung e staon en begunde:
Zundagmörgen
Het vleigmezien trok witte voren
De lucht was blauw. De waarme zun
Scheen op het dörp en op de toren
Die scheif oet 't lood, te dreumen stun.
Het vleigmezien trok witte voren
De lucht was blauw. Op 't boeskoolblad
Zat een roep met zwaarte haoren
Die hom dik an boeskool vrat.
Ol doemnie zee: Gij zult niet stelen
Zöls gien rooieboeskoolblad
Mor 't kun die dikke roep niks schelen
En hij vrat hom vol en zat.
Ol doemnie zee: Gij zult niet doden
Mooie woorden wazzen dat
Mor al was het dan verboden
'k Sluig die roep hardstikke plat!
Bas keek mai an. "Nou," zee e, "wat zeg ai der van?"
"Tja..." zee ik, " 't is gien modern Drins gedicht vanzölf."
"Nee," zee Bas, "dat weit mien gat ok wel! Mor hou zul een moderne Drinse dichter dat nou opschreven hebben?"
"Jaaa..." zee ik. "Kiek, dat verhaol over die roep, hè, dat is eingelk een soort vertelselie... daor zit niet zo heil veul in van de "allerdeipste innerlijke roerselen" van de dichter... Dat, die drei leste coupletten, die zuj wel votlaoten kunnen misschie..." zee ik, veurzichtig.
"Dan blif allein 't eerste couplet nog over," zee Bas.
"Het vleigmezien trok witte voren
De lucht was blauw. De waarme zun
Scheen op het dörp en op de toren
Die scheif oet 't lood, te dreumen stun.
Of is dat ok nog te laank?" vruig e.
"Nou.... ja...." zee ik. "Die toren, die daor wat oet 't lood in de zun te dreumen staait in ’t dörp. Dat is eingelk zuvere Romantiek oet achttiehonderd zoveul… Dat zul ik mor votlaoten."
"Dan blif er allein nog over:
Het vleigmezien trok witte voren
De lucht was blauw"
zee Bas. "Is 't zo dan goud?"
"Misschie kuj die allereerste regel beter ok votlaoten, Bas," zee ik, "Het vleigmezien trok witte voren... Dat döt zo dinken an zo'n ollerwets Drins boertie, dat an 't plougen is. Moderne Drinse dichters schrieven niet meer over 't boerenleven en zo."
"Mor dan blif er allein nog over:
De lucht was blauw'"
ruip Bas. Hij zakte deel in zien stoul, die zachies kraokte onder 180 pond Drinse Dichter.
"De lucht was blauw," zee e nog is.
Doe sprong e ineinent in ‘t inne. "Mor... eingelk is 't zo een prachtig modern gedicht!" ruip e. "'t Is gien verhaoltie waor alles je in veurkauwd wordt, het riemt neit, 't is niet verdeild in coupletten en de lezer kan der bai dinken wat e wil! En kiek is naor dat taolgebruuk! De lucht was blauw. Zuver, zuver Noord-Drents!"
Hij keek mai straolend an. "Ik stuur hom vot op naor Roet!" ruip e. "Ik zul niet weiten waorom of ze dit niet opnemen zulden! Ik bin er nóu aal benaaid naor, wanneer of ‘t volgende nummer oetkommen zal!"