Gedaachten en gedichten
Bastiaon Brobbel, de bekinde Drintse schriever, zat aachter zien gammele schriefbero en keek mai an.
“Maag ik je wel is wat vraogen?”, zee e.
“Vanzölf!”, zee ik. “Wat scheelt er an?”
“Och niks…”, zee Bas. “Mor ik wol je toch geern is wat vraogen.”
Hij muik zien linkerwiesvinger nat en pebeerde een vlekkie vot te vrieven op de rechterkraog van zien jaas.
“Ik eh…”, zee e, “ik wol je wel es vraogen: binnen alle gedaachten ok gedichten?”
“Tja”, zee ik, “neit altied, docht ik.”
“Wanneer dan aal en wanneer dan neit?”, vruig Bas. Hij kan zukke male vraogen stellen ja asmets. Ik ruierde wat in mien lauwe koppie thee.
“Een gedaachte kan vanzölf wel es een gedicht wezen”, zee Bas. Ik wus neit wat ik zeggen zul.
“Kiek nou es”, zee Bas, “as ik nou zeg:
Ik lust zo geern mosterdstip…
Is dat dan een gedicht?”
“Nou, nee'” zee ik. “Een gedaachte is 't aal. Mor een gedicht… nee.”
“En waorum dan neit?”, vruig Bas.
“Nou… een gedicht is een gedaachte, waoraj wat met daon hebben”, zee ik. “Het moet ein of aandere vörm hebben…”
“Oh”, zee Bas. “As ik 't dan zo opschrief? Onner ‘n kanner?
Ik lust
Zo geern
Mosterdstip…
Is het zo dan aal een gedicht?”
”Ik docht van neit”, zee ik. “Het lop wel lekker, mor het is neit genog oetwaarkt, docht ik.”
“En as ik het dan zo es dou?”, vruig Bas.
Ik lust
zo geern
mosterdstip
mosterdstip
mosterdstip?
Dan pruif ie het toch aal host op de tong?”
“Een gedicht moet een bepaolde inhold hebben”, zee ik. “Het moet wat weergeven van de innerlijke gevuilens van de dichter.”
“Dan dou ik ’t zo”, zee Bas.
Ik lust
zo geern
mosterdstip
mosterdstip
mosterdstip.
Verhip
geef mai
mor mosterdstip.
Mor wanneer
krieg wai 't nou?
‘t Het een bepaolde vörm”, zee Bas. “Het lop mooi, het riemt ok nog. Heur mor: verhip en mosterdstip. Het het een mooie letterriem: geef mai mor mosterdstip. Het gef een bepaolde stimming van de dichter weer. In het begun pruift e de smaok van de mosterd op zien tong: dreimaol mosterdstip! Het is krek of e ‘t aal lekkerder vindt! En dan an ‘t slot die onverwaachte omslag: Mor wanneer krieg wai ‘t nou? Host nooit! De teleurstelling van de dichter… zien verdreit… zien verlangst… Is dat nou gien prachtig modern gedicht?”
“’k Weit ‘t neit…”, zee ik.
“Ik zal ‘t is opsturen naor Roet”, zee Bas. `Daor schienen ze der verstand van te hebben. Hej een postzegel veur mai? Dan kuj de breif votdaolijk even op de post doun.”
Hij dee de deur veur mai open.
“Bas!”, zee ik.
(Roet, jaargang 2, nr. 4, blz. 7. December 1980.)