LEIFDE

“Moi, Bas!” zee ik.

Mien kammeraod, Bastiaon Brobbel, de bekinde Drinse schriever, stun veur ’t glaas met de rug naor mai tou.

“Moi” zee e, mor hij keek niet om. Hij puulde wat an de blad'ies van de begoniao.

“'t Liekt naarms op!” begund'e doe.

“Wat neit ?” vruig ik naisgierig. Ik gung zitten op zien brieke dreizitsbaank.

“Dat naaie onnerwaarp van ROET!” zee e. “Leifde… wat is dat now ?'

“Is dat niet mooi dan?” vruig ik.

“Leifde... dat is toch ´t allermooiste dat er is? Al ware het, dat ik…” zee ik en ik citeerde Krinten 13 oet Bartje van Anne de Vries (bl. 139).

“Jewel… jewel…” zee Bas. “Mor daor prat een Drint toch niet over? Leifde, dat is wat, dat er aal is, mor waor  ´n fesounlijk minsk toch niet over praoten gaait? Kiek mor is naor de Drinse Literatuur” , zee e. “Wat veur dichter het now schreven over de Leifde? Over ' t weer, en over bloumen en iemen, over de zange haaide met de scheper en de schaopen... kiek... daor ku'j over schrieven. Daor ku'j mooie gedichten over maoken... Mor over de Leifde? 't Is ja te schaomachtig om er over te praoten”, zee e. Hij keerde hom om en keek mai an.

“Leifde en Dood.....en zowathin, daor prat een echte Drinse schriever toch niet over?” zee e. “Dat kunnen Hollanders aal doun, mor dat doun wai hier neit!”

“Ja, mor”, zee ik, “dat heurt toch bai 't Leven, Bas! En dichten, dat is toch zeggen, wat aner minsken aal vuilen, mor niet zeggen kunnen?”

“Kan wel wezen”, zee Bas, “mor ik vin, dat dit gien onnerwaarp is om over te schrieven. Ik dou er niet an met! Die Roeters...” foeterd'e wat bai homzölf.

“Wo'j roken?” vruig e.

Hij huil mai een sigaoreduis veur die e open dee.

“O”, zee e, “dat is ok zo… 'k Heb gister de leste krek votgeven an meester, die 'n bosschop haar.”

Hij klapte de duis weer dicht.

De torenklok sluig 't middaguur.

“Ik zal de veurdeur wel even veur je lösdoun”, zee e. “Die klimt weer zo. Tot aner maol!”

“Kom mor gauw is weer an!” zee e.

Doe klapt´e de deur aachter mai dicht.

(Roet, 2e jaargang nr. 3, blz. 2. September 1980.)