KASSIAN

 

"Moi", zee ik en stapte de kaomer in.

Mien kammeraod Bastiaon Brobbel, de bekinde Drinse schriever, zat aachter zien eikenholten buro. Drei bolpinnen laggen veur hom en 'n stukkie kouk. Hij zat met de haand onder de kop en staorde mismoudig veur hom oet.

"Wat nou?" vruig ik,"He'j 't niet goud veur 'n kannerk ? Kopzeerte, maogpien, of last met 't waoter?'

"'t Zit deiper", zee e, zachies.

"Liekdoorns dan?" vruig ik,

"Nee", zee e, "'t Is niet lichaomelijk, 't is geestelijk…"

Een lome stilte golfde deur de kaomer en klots­te tegen 't beschot en de beslaogen raomen. "Het gaait met de Drinse Dichtkunst niet goud", zee Bas. Hij zuchtte deip. Mor dat wus ik al laank. Daor hadden Prugel Vosbargen, Ghelmer Vlintenhouwer en Linus Voestbiel ja aal een heile jaorgang van Roet vol van schreven…

"Ze riemen niet meer..... En 't haar zo mooi wodden kund", zee e. "Nou moe'j dit is lezen!" Hij haolde een vel papier oet de lao van zien buro. Doe druig e veur: "Mien Va leup met de pietereuliekar,...." Hij zung 't host oet. "Is dat gien gloepend mooie zin?” ruip e. "Wat 'n beeldend vermogen! Je zein dat mannechie lopen, op zien witschuurde klompen, met zien naaie konterstutiekoorn boksem, zien blauwe kiel, zien rooie buusdouk om de haals en zien zieden pet’ie op de kop!"

Hij luit mai even wat tied om 't bezinken te laoten. Doe gung e wieder: "En dan die tweide zin! En mien Moe die sjokte d'r aachteran! Allemaol tegenstellings: mien Va tegenover mien Moe en leup tegenover sjokte. En niks gien gezoes over die emansipaotsie of zo... Nee, echt Drins! Ze sjokte aachter hom an! Wat is die verholling mooi weergeven in 'n paor woorden! Mooi! Gloepende mooi!" ruip e. "Dizze tekst haar het absolute hoogtepunt wodden kund in de Drinse Schrieveraai!" ruip e nog 'n keer. "As 't mor riemd haar..." zee e doe, zachies. "En mien Moe die sjokte d'r aachteran. Ja, vrogger zat er nog verdienste an, mor tegensworig zit er niks meer an... Kiek, dat kan neit!" ruip e. "Dat is dreimaol AN aachter 'n kannerk! Een woord kan niet riemen op homzölf! AN... dat riemt op kan, of pan of dan of Jan of van of wan…            mor niet op AN!  En in de Drinse Dichtkunst is riemen verplicht. Dat ku'j lezen in 't veurige nummer van Roet". Hij draaide hom viefmveertig graoden naor links en snötte zien neus met 'n donker­blauwe buusdouk. Doe keek e mai weer an. "As ze nou gedichten maoken, die niet eins meer riemen… ja, waor blief wai dan?" zee e.

Hij zuchtte deip. Langzaom kwam e overinne oet zien stoul. "Wo'j 'n borrel hebben?" vruig e. "Nee vaast, hè?" Hij luip veur mai an de gang in om de veurdeur los te doun.

"Dag, Bas", zee ik.

"Kassian…" zee e zachies.

Doe batste de deur aachter mai dicht.

 

(Roet, 2e jaargang nr. 2, blz. 2. Juni 1980.)