Gerommel om riem
Bastiaon Brobbel, de bekinde Drinse Schriever, zat in de hof maank de zummerwortels, doe ik lesdaogs bai hom kwam. Hij was deip in gedaachten verzonken en vernam mai eerst, doe ik aal een heile toer vlak bai hom stun.
"Dag Bas", zee ik.
Hij keek verschrikt achterom. "O", zee e, "kom ai der weer es anzetten? Dat komp mooi oet, want ik haar joe al laank es wat vraogen wild."
"Wat dan?", zee ik.
"Maag een gedicht niet meer riemen?", vruig e.
"Hou koj daor zo bai?" vruig ik verwonderd.
"Nou," zee Bas, "dat heb ik lesdaogs veraarms lezen. Echte Drinse gedichten die muggen niet riemen…"
"Nou moet 't niet mooier worden, Bas", zee ik.
"Mor dat schrieven ze in Roet", zee Bas, "dat eigenwieze blad'ie dat zo "letterkuundig" is."
"Lees ai dat dan?", ruip ik verschrikt.
"Nee", zee Bas, "Mor ik krieg 't wel es te lein. Of docht je dat ik daor zeuven rieksdaolders 's jaors veur over haar?"
"Mor daor het vast niet instaon, dat gedichten niet riemen muggen”, zee ik.
"Aal waor", zee Bas. "Ze hebben daor aaldeur de guchel met Drinse gedichten, die riemen. "
"Nee Bas," zee ik. "Ze hebben daor wel es wat zegd van Drinse dichters, die meinen dat alles wat riemt een gedicht is. En dat is niet waor! Een gedaachte op riem is nog altied gien gedicht…
Een gedicht kan riemen of kan niet riemen. Mor 't mot een bepaolde inhold hebben, inhold an klank en an gevuil. Het moet je wat zeggen, het moet je wat doun deur de meneier, waor dit of dat op zegd wordt.
As ik zeg:
Het regende. De weg was nat.
Er was vandaog gien minsk op pad
dan riemt dat aal. Mor is 't ok een stuk van een gedicht? As 't regent, dan is de weg toch altied nat? Dat haar de dichter dus best votlaoten kund. En dat er bai min weer haost gien ein op pad is, dat sprek toch ok vanzölf? As de dichter dus schreven haar: "Het regende", dan haar dat zat genog west."
"Mor as e schrif van "het regende," dan is 't gien gedicht", zee Bas.
"Mor as e nou es schreef, zee ik, van:
"Het regende. De lege dag
Kroop zunner tied naor 't inde"
Dan lat de dichter vuilen, dat de dag laank vallen was, dat er niks gebeurd was, en dat 't tegen de aovend luip. Mor daor zeg e niks van, aal begriep ie dat wel oet zien woorden. En dat is nou dichten Bas! Een dichter zeg de dingen aners as een gewoon minsk. Hij zeg de dingen zo, daj er verwonderd van opkieken, omdat je der zölf nooit op kommen wazzen om 't zo te zeggen. En dat kan dan een gedicht wezen dat riemt, mor net zo goud een gedicht waor gien riem an te pas komp.
Een gedicht wordt een gedicht deur de meneier van zeggen, mor een gedicht wordt nooit een gedicht allein omdat de leste woorden van de regels riemen.
Mor paartie luu dinken dat alles wat mor riemt een gedicht is. En daor hebben ze in Roet wel es de guchel met..."
"Loop nog mor even met," zee Bas. Hij luip veur mai an over 't middelpad van de tuun naor hoes.
(Roet, 4e jaargang nr. 3, blz. 36. Oktober 1982.)