Paoskepronk 

Oet 't verre zuden vandaon was de lauwe veurjaorswind anzetten kommen naor 't hoge noorden tou en haar de kolde, natte wintergrond heil zachies aaid met zien waarme aom. De krookjes hadden heur gele en witte en blauwe bloumpies wied open zet en de paoskebloumen bluiden in het gras onder de appelboom.

Sinao stun in de aachterkeuken bai 't aanrecht en was drokdounde met de kwarktaort die ze maoken wol veur mörgen, as de kinder kommen zulden. De heile veurmiddag haar ze aal anschript en daon om de boudel wat an kaant te kriegen. Ze haar stofzogen en vaaild en mat'ies klopt en poetst en vreven of heur levend dervan aof hung. 
Mor ondertied haar ze zo nou en dan toch ok nog even naor boeten in keken, waor de zun scheen op het gras van het gazonnegie, op de dikke knoppen van de rododendron en op de fiene takkies van de baarkenboom, daor het eerste gruin al botte.

'Mörgen Paosken!', docht ze en ze docht weerom an heur kindertied. Ze zaag heurzölf weer lopen met een net vol met sukeraaigies onderwegens naor het hoes van Bes en Bep, die woonden an de Botterdiek. De anemonen bluiden in de dreuge waal en de eerste hondtong straolde geel as gold in de baarm van de klinkerweg.
Ze haar een nei jurkie an en een wit schoet'ie veur. Ze haar een strik in 't haor en naaie schoounen an, die op de grui koft wazzen en wat riekelk groot. Mor wies dat ze west haar! Misschie haar ze nooit in heur levend zo bliede west met naai goud as doe...

's Mörgens, doe ze van 't berre kommen was haar moet'ie heur waskerd en heur haor oetkamd. Ze haar heur ankled en heur de de naaie strik opdaon in 't haor. En doe much ze naor Bep en Bes om zein te laoten hou mooi of ze wel was.
'Dink erom, heur! Veurzichtig wezen en dai niet smirrig maoken!', haar moet'ie zegd. 

Bes, met zien dikke grieze baord, zat opzied van het hoes op het baankie in de zun.
'Zo Sinao', zee e, 'komstoe der an? Wichie, wichie, wat bist ja mooi! Bist heilemaol ja in de paoskepronk!'
Hij haar heur naor hom tou trokken en hij haar heur bliede wangen zachies aaid met zien olde vingers. En altied was dat ogenblik heur baibleven, dat klaaine paartie eeuwighaaid, doe die olde man heur even aaide, heur even ankwam en heur vuilen luit, hou wies of minsken wezen kunnen met mekaor.
Al gauwachtig naotied was e störven. Mor ieder jaor as het Paosken wör, as het laand hom weer laag te schoedeln in de waarmte van de veurjaorszun, as de vogelies weer fluitten en tierelierden in de bomen en hoog in de lucht, dan docht ze weer an die bliede mörgen, doe Bes heur aaide in heur paoskepronk.


Het was een oud gebruik om met Pasen nieuwe kleren aan te trekken. In Groningen: "Poaskepronk".