Jannie Buust zat drok te puien mit de noagels van mien tonen, want t was alweer de daarde dinsdag van de moand.
"Hest ok al lezen?" zee ze.
"Wat bedoelst?" vroeg ik.
"Dat een Arie Meijer uut Gruupskerk de eerste pries wonnen het van De Wedstried," zee ze.
"Nee toch!" riep ik. Niet omdat ik die Arie zien pries niet goed gunde vanzölf, mor ik kon mij wel een klap veur de kop geven ja dat ik zo laks west haar! Haar Jannie dat verske van die Regendag nog zo mooi veur mij overtiept op heur schriefmezien, en nou haar ik t aal mor leggen loaten! En nou was t te loat vanzölf. Ach, wat moeide mij dat! Jehannes zol wel zijd hebben:
"Dikste troanen, t grootst verdriet
Kommen vot uut zölfverwiet!"
Noh, niks meer an te doen ja. Dan haar ik t mor niet zo laank ommesloeren loaten moeten.
"Der hebben tien man mitdoan an De Wedstried," zee Jannie. "Dat ston teminnent ien de kraant."
"Tien man?" riep ik. Zolden er dan al zoveul Schrievers weden bij ons ien t Westerketier? Dat gijt dan ja mooi de goeie kaant uut!
Vleden week kreeg ik nog een riemke ien handen van een Fokke van t Foan, mor doar zeilen jim vaast nog wel nooit van heurd hebben bij Krödde. Jim wieten doar ja ok niet alles
"Hest wel es heurd van Fokke van t Foan, Jannie?" zee ik. "Fokke van t Foan?" vroeg ze. "Nee, ik zol hier ien dizze kontreien gieneen wieten die zo'n noam het."
"Ik heb hier een hiel mooi riemke van em," zee ik. "Moest mor es heuren. t Hiet van:
Zummeroavend
As ien de olde ekkelboom
Die an ons reeke stijt
An t inde van de hiete dag
De oavend sloapen gijt
Dan fluustert nog het vogelvolk
Heel zaacht een zetje noa
Mor stoareg zakt de stilte del
Veur ik mien huus ien goa.
De dook krupt uut de sloden
En vleit em over t laand
Mien wiefke lijt te waachten
Op t waarme ledikaant.
Noh, wat zijst er van?" vroeg ik.
"’k Wiet niet”, zee ze, "k wiet niet wat ik doar van zeggen moet…"
"Of viendst niet mooi dan?" vroeg ik. "Die eerste regel, dat is toch mooi? As ien de olde ekkelboom. Zeg dat nou es driemoal achter n kander! Dan is t toch krekt of dat zingen gijt? Meester Bos, doar ik altied bij leerd heb, die zee altied: "Een verske, dat is krekt örgelmeziek. De örgenist moet mooie klanken bij n kander zuken, klanken, die goed bij n kander pazen. As er dat niet dut, dan heurt zien meziek naargens of woar op. Zo moet een Schriever ok mooie klanken bij n kander zuken. En de regels van een verske," zee Meester Bos altied, "die moeten strak stoan van spanning, krekt as de droaden van t elektrisch licht op een kolde winterdag.”
"Ik vien dat hiel veul riemkes tegensworeg zo slap binnen as een luchtballontje, dat drie doagen ien de boom vastzeten het."
"Die Fokke van t Foan" zee Jannie, "zol dat ok een schuulnoam weden kinnen?"
"Doar haar ik nog hielndaal niet an docht!" riep ik. "Mor dat zol best kinnen! Dat doen Schrievers ja wel meer."
"Ok ien t Westerketier?" vroeg Jannie.
"Ok ien t Westerketier!" zee ik. "Mor doar proat wij loater nog wel es over."
Eerst mor weer hiel veul hartelke groeten van
(Brief 3. Krödde 25, blz. 12. Maart 1988.)