Zuudlaordermaark
Wai zatten wat in tweidonkern met ons baaidend, Alaaidao en ik, en keken in boeten. Mor d’r was niet veul te zein. De lanteernpaol was anfloept en scheen wat schimmerig deur de nevel, die ‘t vro duuster muik vandaog. De kachel braandde zachies en Bertus, ons kaoter, laag weer op zien olle stee op ‘t kachelzaailtie en haar ‘t daor best naor 't zin.
“De zummer is veurgoud veurbai, Jan Hinnerk”, zee Alaaidao. “Met ‘n dag of wat he’w aal Zuudlaorder-maark!”
Doe wör ‘t stil bai ons in ‘t keukenie. Elk dommelde wat op zien gedaachten deur.
“As ‘t ankom dingsdag nou wat schier weer is…” zee ik.
“Nou…?” zee Alaaidao.
“Dan e…” zee ik.
“Dan weit ik ‘t aal!” zee Alaaidao. “Dan wo’j vaast naor Zuudlaoren tou, dink ‘k?”
“Krek raoden” zee ik. “Er gaon apaarte bussen hin, dat, makkelker kan ‘t ja neit.”
“Hest groot geliek, mien jong”, zee Alaaidao. Ze kwam in ‘t inne. Ze luip bai mai langes en legde heur haand even op mien scholler. “Neem doe ‘t er mor is van!” zee ze en ze muik de taofel klaor. Wat was ‘t toch mooi, daor in ons keuken’ie, waor de kachel gluide, waor Bertus laag te snorren en Alaaidao onze bruggen snee.
Ach, wat is geluk? ‘n Vrundelijk woord, een stil gebaor…
“He’j zin om nao ‘t eten nog wat naor Klaosie tou te gaon?” zee Alaaidao. “Misschie wil hij wel met!”
Die vrouwlu, daor krie’j nooit hoogte van! A’k misschie vief minuten eerder of laoter zegd haar, da’k host wel met Klaosie naor Zuudlaoren wol, dan haar ze misschie hellig west. Dan haar ze misschie raagd en foeterd. “Doe met Klaosie naor Zuudlaoren tou? Daor komp niks van in! Wat zu’j daor doun? Geld vermallen en aners niks! En ‘s aovends haalf doen weerom kommen vaast? Blief doe mor hier, hör! De witlof moet nog inkoeld worden! Da’s aorig neudiger as da’j daor omdolen in Zuudlaoren op de peerdemaark!” Zo haar ’t ok wezen kund. En daor haar ik host op rekend. Want Alaaidao is ‘n heil best minsk, mor ze het ‘n gloepende hekel an alles waor draank bai te pas komp.
Klaosie en Berendinao zatten te lezen, doe wai bai heur kwammen.
Wai gungen zitten.
“He’j ‘n naaie laamp kregen?” vruig Alaaidao en keek omhoog. Ik keek ok naor boven. Een naaimoods plastieken ding bongelde an de zolder. “Mu’j hom wel lieden?” vruig Berendinao.
“Wat ‘n mooie!” zee Alaaidao.
“Die he’k van Klaosie kregen”, zee Berendinao wies. “Klaosie gaait niet naor Zuudlaoren tou van ‘t jaor. En veur ‘t geld, dat e aans op de maark versnuipt haar, daor het e mai ‘n naaie kaomerlaamp veur koft! Die haar ik zo laank aal hebben wild!” zee ze. “’k Bin d’r zo wies met!” zee ze. En ze keek Klaosie an of ze aner week verloven zullen.
‘k Heb mor niet meer vraogd of Klaosie met mai gung.
Alaaidao was wat stillig op de weeromraais. Mor bai Jan Baorels zien hoes begunde ze.
“Doe ok altied met dien peerdemaark!” zee ze. “Doe meinst, dast altied overaal bai wezen moest! En wat zast er doun? Geld vermallen, aans niks! Waorom blifst niet in hoes? De witlof moet ok nog inkoeld worden. Da’s aorig neudiger as da’j daor omdolen op Zuudlaorder Maark! Dinkst altied mor allinnig om daizölf! Zast nooit is om mai dinken, zoas Klaosie!”
Ze zee nog veul meer, mor ‘k huif niet alles naovertellen.
Dingsdags bin ‘k niet naor Zuudlaoren west. Mor in ons kaomer hangt ‘n naaie laamp, die zeuven gulden duurder is as Berendinao heurend…