TERRAS

 

De ober met zien zwaarte vlinderstrikkie stun in de deur en keek over ‘t lege terras, daor wai met ons baaiden zatten bai een wit iezern taofelie, dat wat wiebelig stun in ‘t grovve grint. Een brutaole musk was oet de olde lindeboom omdeel flodderd in de holten plantebak en hupte daor naisgierig om tusken de bleike petuniao’s, die aoftands bluiden in de verdreugde grond. Wai luiten onze sukkerklonties veurzichtig zakken in de kovvie en puulden met de naogels omslachtig om an ‘t taoie cellofaan, daor ons allernaost klaaine plakkie kouk zunig, mor luchtdicht in verzegeld zat, doe der een klaain mannegie anzetten kwam. Hij haar een mooi gries pak an, dat,  körs stoomd, nog schaarpe vollen haar in de mouwen en in de boksempiep. Op zien neus blikkerde een golden brillegie, daor e met ‘n paor vrundelke ogies deur hin keek naor de bliede wereld op dizze zunnige julidag.

"Een netaoris met A.O.W.” dochten wai, "Of een goldsmid oet een klaain stad’ie, die alle notaobelen haar as vaste klant."

Hij stapte wat besluteloos deur ‘t grint en gung doe naost ons an ‘n taofelie zitten. De ober schikte de haogelwitte douk wat rechter over de aarm en kwam op hom aof.

"Meneer...?" vruig e.

"Mag ik een jonge van u?" zee netaoris. Een Hollander, heurden wai.

"Eén jonge", zee de ober. Hij keerde hom om en drubbelde weer op de duustere gang aof van ‘t hotel. Netaoris pakte zien bril­legie van de neus en begunde, deip in gedachten, met een klaain doukie de glaozen te poetsen. Doe zett’e de bril weer op en keek ons an.

"Mooi weer vandaag", zee e. Hij was om een praot’ie verlegen.

"Jao, dat kun minder", zee ik. "Is meneer hier met vekaansie?”

"Ja", zee e. "Och, ik vind het hier best een aardige omgeving". Wai nikkopten. De eerpels, de rogge, de haover en de mais, alles stun er ja gelieke mooi veur van ‘t jaor.

"Ik hou eigenlijk meer van de zee", zee e. "Maar mijn vrouw houdt meer van bos". En zo was ‘t op de bos angaon, begrepen wai. Hij pruifde veurzichtig an zien glazzie klaore, dat de ober veur hom hinzet haar.

"Ach", zee e, "Het is hier ook best aardig, hoor. Een leuk hotelletje, gezellige terrasjes…” Hij draaide zien glazzie tusken doem en wiesvinger wat in ‘t ronde. "Maar aan zee heb je toch weer andere leuke dinge… Dat brede strand met al die bruine vrouwtjes in bikini..." Hij knipoogde mai an en keek over de brink, of e alles hier veur hom zaag.

Doe kwam der een deftige mevrouw ‘t terras opzetten. Ze beinderde deur ‘t grint en kwam op netaoris aof.

"Zooo..." zee ze, grammieterg. "Kon je niet eve op me wachte daar bij die winkel..." Ze kwakte een plastieken matzak op de grond en gung zitten.

"Het duurde ook zo lang…", zee e. ‘t Was krek of de zun niet meer zo straolend scheen as zokrek.

"Ik had wel koffie gelust", zee ze. Hij kwam in ‘t inde en bestelde een kop kovvie in ‘t hotel. Ze zatten an heur taofel, zunder woorden en zagen neit hou mooi de zummer was. Een trekker met een rammelnde heuischudder lewaaide veurbai. Ze sloekte heur kovvie haostig op.

"Kom", zee ze. Hij rekende aof en luip heur nao over de brink. Een groot, baozig minsk en een klaain, vrundelk mannegie, dat een plastieken matzak druig.

"Zul e nou dinken an de zee?" dochten wai en keken heur nao tot ze de houk omgungen bai de kerk.

Ach, de emancipaotie is niet wat van de leste tied, volk!