BOERENVOLK

 

Wat was ‘t gezellig vleden zundagmiddag bai Klaosie op de koustaal! De kojjen zwaaiden met de steerten, ze rammelden met de ketten en ze knapten in de beiten die ik heur veurgooid haar. Boeten siepelde een kolle regen de heile dag deur staorig an en licht was ‘t host niet worden.

Mor hier op de koustaal was ‘t waarm en dreug. Het heui rook zo lekker naor de waarmte van de zummerzun en het klaaine elektrische laampie an ‘t beschot gaf zo’n gezellig licht.

Nee volk, daor kan gien börgerhoezie tegen op met een kaomer, een keuken en een schuurtie van drei bai veier meter! Ik kloste op mien klompen staal op en staal aof. Ik was weer volop boer! Wai wazzen een wonderlijke saomenleving van vei en van minsken, een waarme gemeinschop in een kolle en duustere wereld, beschut deur een groot en vaailig raaiten dak.

Het peer van Klaosie frinste in de peerdestaal. De kat zat op ‘t inde van de kougang en waachtte op zien druppie waarme melk. "Koj nog even an?", ruip Berendinao van veuren.

"Jao!" ruip ik en even laoter gung ik de kaomer in.

Klaosie zat in een gemakkelke stoul bai de kachel met ‘n kussen aachter de rug.

"Deksel Aol!" ruip ik, "bi’j der aal weer aof?"

"Tweimaol daogs een keteier", zee Klaosie. "As ‘t goud bevuil teminstent, het dokter zegd". Hij lachte wat onzeker.

"He’j nog last?" vruig ik.

"Och", zee Klaosie, "as ik mai beweeg, dan döt t aal wat zeer." Hij vreef veurzichtig met zien haand over de zied, daor ze hom opereerd hadden.

“’k Wol wel geern is even aachter kieken”, zee e.

"Zu’j dat wel doun?" vruig Berendinao.

"Ach", zee Klaosie, "Zo’n inde is ‘t ja neit."

En zo sukkelden Berendinao en ik met Klaosie tusken ons in even laoter aacheroet. Hij zee niet veul. Bai elke kou bleef e staon. Hij haar de traonen in de ogen.

"Wat bin ik bliede, Jan Hinnerk", zee e, "dat ik hier weer bin". Hij leunde tegen ‘t holten schot. Een klaain wit kirlie, dat nog host gien veer van de haand poesten kun.

Wai zeden niks, Berendinao en ik, mor alle drei wuzzen wai hou mooi of ‘t is te leven met minsken en met beisten.

En nou muggen ze febrieken bouwen met mooie kantines en met feesten veur heur personeil, met lange vekaansies en met snipperdaogen, met viefdaogse waarkweken en met arbeidsvitaminen, mor veur minsken zoas Klaosie en ik, die einmaol boer west hebben van een lange riegel beisten en een stamboukpeerd, veur zukkend gaait er nooit wat boven voueraovend op zo’n waarme olde drinse boerderaai!