SUNNERKLAOS

 

Een dichte nevel hung over de hoezen en tusken de bomen, die zachies drupten op de brink.Het gele licht van de straotlanteern hung as een zeike vollemaon boven de klinkerstraot, die glom van nattighaaid.

De meiste laampen in de hoezen wazzen oetgaon nao 't journaal van elf uur daartig en de stilte van de naacht was deelzakt over ’t olle dörp. De minsken en de beisten laggen te slaopen onder de natte daoken en waachtten op de dag, die mörgen kommen zul.

Aachter de schuur van Maarten Klaossens jonges vandaon kwammen twei donkere figuren op zied van 't hoes langers. Wat zulden die daor toch wel doun, zo in duustern, zuj wel zeggen.

Bai de straot bleven ze even staon en keken in 't ronde. Ze wazzen niet zo bekind hier in 't dörp, naor 't leek. Doe luipen ze veur 't hoes van Jan Aorends langers en onder 't licht van de lanteern koj ze wat beter zein. Het wazzen Sunnerklaos en Zwaarte Piet! Ze luipen de straot wieder in en bleven veur 't glaas van Aalbert Vossemao, ons klokkemaoker en goldsmid, even staon. Ze drukten heur neus stief tegen 't glaas en met de haand boven de ogen loerden ze in de etalaozie , die vol laag met horlozies, aarmbanden, ketten en aner kostbaor spul.

Een schoffie laoter gung Sunnerklaos allinnig wieder. Op 't Kruuspunt bai de Meulenstraot bleef e staon en waachtte. Er was gien minsk te zein. Doe stook e zien staf omhoog…

Op 't zölde ogenblik sluig Zwaarte Piet met 'n bakstein Aalbert Vosse­mao zien glaas in diggels en greep e wat e griepen kun.

An aachterkaant van 't hoes in de slaopkomer sluip Aalbert Vossemao en snurkte. Hij dreumde van de grote omzet die e maokt haar dizze leste week. Doe schrok e wakker van 't geluud van brekend glaas.

"Wa's dat!" ruip e verschrikt en zat rechtop in 't berre. "Lammie, wor es wakker!"

"Wat hej toch, jong!" zee Lammie, "gao toch slaopen, man!"

"Daor was lewaai!" zee Aalbert. "Ik wör der wakker van!"

" ‘t Zal Sunnerklaos wel wezen," zee Lammie en draaide heur op d'aner zied.

" 'k Wil toch es kieken," zee Aalbert. Hij luip de winkel in en zaag wat hom daor overkommen was.

Op dat moment wazzen Sunnerklaos en Zwaarte Piet al onderwegens naor heur auto tou. Ze wuifden tegen de politiewaogen, die nao het stil alaarm met gierende banden raosde deur de bocht.

Wat zwatsel van Piet zien neus hebben ze vonden an 't glaas van Aal­bert Vossemao. Een speurhond wees de weg die ze lopen hadden naor de auto tou, die staon haar op ‘t parkeerterraain aachter 't gemeintehoes.

"Ze hadden ze nog staon zein," zee de opper. "Mor wel haar dat nou dinken kund…"