TULPEN

Jan Bakker keek wat verwonderd in 't ronde doe e in de kaomer kwam. Antje zat aachter de etenstaofel en schonk een koppie thee veur hom in.

"Bist er aal?" vruig ze.

Hij gung zitten en keek de kaomer deur.

"Zul ze 't vergeten hebben?" docht e. "Zul ze 't echt vergeten hebben?” In aal die veertig jaor dat ze nou trouwd wazzen haar ze der om docht. Altied op de eerste maai haar der een vaos met rooie tulpen op taofel staon. En nou... hij keek nog is in ’t ronde, nou zaag e niks. Nou ja, niks? Hij zaag de naaie vloerbedekking, het bankstel en de grote plant die meer kost haar as zien vaoder vrouger in een heile week verdeind haar…

Ineins zaag e in gedachten de kaomer weer, daor e destieds in groot worden was. Een kaomer zunder luxe, daor allein het allerneudigste mor instun. Een taofel met een broen taofelzwilk, een koffiebret vol diggelgoud en een rooie koffiekan. Onder de taofel laag een gladde chinamat en erboven hung een witte laamp met glaozen krallen. En veur de schostie hung een schilderaai, daor met zulvern letters op stun: "Ter herinnering aan uw 25-jarige echtvereeniging".

Nee, roem hadden ze 't niet had bai hom in hoes in die crisistied. Geld om hom leren te laoten haar der niet west. Kinder van dokter, van netaoris en van de botterdirecteur, die gungen naor stad naor de HBS of naor 't gymnaosium. Mar gewone kinder kwammen daor niet an tou. Een inkelde was er die nog is schoulmeester wör of kemies, mor dan was 't ok wel bekeken...

An een AOW hadden ze nog niet dinken duurd, al was zien vaoder wel altied lid west van de Bond van Staatspensionering. Daor kregen ze altied een krant’ie van in hoes. Soms kwam er ok een aander kraant’ie; dat Vrijheid, Arbeid, Brood heitte. Dat haar een mooie naom vonden: Vrijheid, Arbeid, Brood. Dat was ja 't veurnaomste dat een minsk verlangen kun, haar e docht. Vekaansie hadden zien olders nooit had. Waarkt mus der worden! Wel in die daogen zegd haar, dat gewone minsken nog wel is naor vrumde landen raaizen zulden, die hadden ze veur gek verklaord.

"Is er wat?" vruig Antje. "Zitst ja zo te prakkezeren! Is er wat?"

"Nee…" zee e. "Wat zul er wezen?" Hij keek heur an. Ze legde een plak kees op heur snee stoet, en keek stief op heur bord. Mor, was 't niet krek of e een paor lichies daansen zaag daor in heur ogen?

"Hest e... niet wat vergeten?"  dus e, veurzichtig, vraogen.

“Wat zul ik vergeten hebben?" vruig ze en ze keek hom an. Mor doe kun ze heur niet langer goud holden. "Haalfmale!" ruip ze. "Dochstoe nou eerlieks waor dat ik ’t vergeten haar?” Ze luip naor ’t glaas. En daor, aachter de overgedienen, daor stun de vaos met rooie tulpen.

Ze zette hom op taofel hin en ze keken der naor. Hij pakte heur bai de haand. En baaiden wuzzen ze dat ’t om nog meer gung, om nog heil veul meer gung as Vrijheid, Arbeid, Brood allein…