BASTIAON BROBBEL VIII
Bastiaon Brobbel, de bekinde Drinse Schriever, zat met de balpin op 't blad van zien buro te tikken en keek, deip in gedachten, naor boeten in.
"Dag Bas," zee ik zachies doe ik de kaomer in kwam, want 't leek mai tou dat e drok an 't waark was.
"O, bin ai der weer?" zee e en hij schoof een stuk of wat pepieren, die veur hom laggen, op zied.
"Of kom ik niet zo gelegen asmets?" vruig ik. "Dan zeg 't mor, hör. Dan kom 'k een aner maol wel weer is langes."
"Nee," zee Bas, "nee! Ik bin juust bliede daj der binnen. Ik wol je wel is wat vraogen.”
"En wat dan wel, Bas?" zee ik.
"Ik heb zonet een naai gedicht schreven," zee Bas. "En nou wol ik wel is heuren wat of ai der van vinden..."
"Lees mor is veur dan," zee ik.
"Ik e... ik weit eingelk neit of 't wel een echt gedicht ís...." zee Bas, wat wiefelachtig.
"Een gedicht, dat eingelk gien gedicht is? Hou kan dat nou, Bas?" zee ik.
"Nou ja" drukte Bas der wat tegenan, "ik weit niet krek hou of ik 't zeggen zal... mor... kiek, der binnen gedichten... en gedichten... neit?"
Ik nikte begriepend.
"Vrouger," gung Bas wieder “koj altied makkelk zein of 't een gedicht was of neit... As 't riemde, dan was 't een gedicht. En as 't niet riemde…"
"Dan was 't gien gedicht," vuil ik Bas in de rede.
"Krek." zee e. Hij snötte zien neus breidvoerig in een rode buusdouk, die e aal een dag of wat in gebruuk haar, naor t leek.
"Mor de leste jaoren," gung e even laoter wieder, "de leste jaoren kuj niet zo makkelk meer zeggen wat een gedicht is en wat neit. Een heile koppel jongere Drinse Schrievers maoken ja gedichten die niet riemen.”
Hij roste wat met een meetlat bai de nek in, of e last van jökte haar tusken de scholderblaoden.
"Binnen zukke stukkies zunder riem en zunder vörm nou gedichten of neit?" zee e. Hij keek mai vraogend an.
"Ja," zee ik. "dat vraog ik mai ók wel is of...."
"Zeg mai nou is eerlijk, wat oj hier van vinden," zee Bas.
Hij pakte een vel pepier van zien buro en leesde:
De
tulp
stun
in
de
tuun
en
"Is dat de eerste regel van een gedicht,Bas?" vruig ik.
"Nee!" ruip Bas. "Dat ís een gedicht! Ik bin de leste daogen grensverleggend dounde met mien dichteraai! Ik pebeer een naaie vörm te vinden veur het oetdrukken van mien allerdeipste gedachte!"
Hij keek bai mai langes of e in de verte een grote Drinse literatuur opbluien zaag boven de haomele schaopen van 't Ballerveld...
"Die Bas! Hij zal toch niet te laank met de blooie kop in de zun zeten hebben?" docht ik verschrikt.
"De tulp stun in de tuun en bluide..." zee Bas. "Dat is een gedicht van aacht regels. Die moej onder mekaor opschrieven... Zeuven regels van éin lettergreep... en ein regel van twei lettergrepen. Dat is een naaie versvörm, die ikzölf opbedocht heb" zee e.
"Mor in de moderne Drinse letterkunde döt de vörm er toch niet meer tou, Bas?" vruig ik.
"An de eine kaant neit, en an de aner kaant aal," zee Bas. “Waorom binnen limmericks en haiku's dan zo in trek de leste tied? Dat is toch niks aans as lettergrepentelleraai!"
"Ja, mor limmericks en haiku's binnen boetenlaandse versvörms, Bas!" zee ik.
"En mien versvörm is deur en deur Drins!" ruip Bas. "Wel weit hou populair of die wel wordt! Een gedicht, dat een gedachte weergef in zeuven regels van éin lettergreep en ein regel van twei lettergrepen! Waorom zulden ze in Drint áál limmericks maoken en haiku's en gien... e... Brobbels?" zee e.
"Die aarme Bas! Zul hom 't echtwaor in 'n kloet'ie lopen wezen?" docht ik.
Dat komp bai dichters ja wel vaoker veur!