Van spreektaol naor Streektaol

 

Hij zat mor wat sloeg aachter zien buro, Bastiaon Brobbel, de bekinde Drinse Schriever, doe ik de kaomer inzetten kwam.

"Wat nou?" vruig ik, "bi'j niet goud in odder?" "Ach," zee Bas, "die Drinse Schrievers..." Hij zuchtte deip. "Het döt mai zeer. Hier!" Hij legde zien rechterhaand op 't stee waor e docht dat zien haart wel zitten zul. "Ze binnen zo makkelk vaok..."

Doe trok e langzaom een lao van zien buro open en langde mai een duis Agio's an van twei 'n zeuventig cinten. "Steek mor es op", neugd'e. Ik wör der kèl van. "Nee," zee ik, "dat maag ik niet van je annemen, Bas!"

"Gerust mor, hör!" zee e. "Ik heb ze kregen en ik rook niet langer." Ik pakte een sigaor oet de duis en stook  hom  an. Een kruderge lucht van de Padangse Bovenlanden zweefde de kaomer deur.

"Wat is er dan wel met die Drinse Schrie­vers, Bas?" vruig ik. "Ach," zee e, "ik bin zo bang dat ze 't allemaol wat te gemakkelk vinden. Dat ze dinken dat 't wel goud is, nou er een Cultuurnota lig in Assen. Mor zo is 't neit!" ruip e. Hij spirreweerde met zien aarms deur de lucht. "Ze moet an 't schrieven!" ruip e. " 't Is niet klaor aj met een bolpin en een vel pepier bai taofel zitten gaon om veur de voest weg een verhaoltie of een gedicht op te schrieven! Schrieven”,  ruip e, "dat is kneden met woorden

dat is vaarven met klanken

dat is kopzeerte

twiefel an jezölf

votlopen

weerom kommen

weer begunnen

dat is snuien bai de vreding langers van joen taol

dat is zuiken naor een gat om der oet te breken

de wiede ruumte in...

Schrieven, dat is

vechten met joen taol

hom slaogen

hinneweer schudden

verroppen

hom knovveln

en aaien....

Schrieven," ruip Bas, "dat is 't mooiste wat is! Mor 't gaait niet vanzölf en 't is niet makkelk! Daor moeten onze Drinse Schrievers goud om dinken… Ik wol," zee e, "dat er es een bouk verscheen in 't Drins, dat zó mooi was en zó goud, dat 't in aner taolen overzet wör. Dat was dan 't beste bewies, dat 'n streektaol niet minder is as welke landstaol dan ok. Mor dan moej der met mekaor an waarken, dan moej de taol opfokken van 'n spreektaol tot een streektaol." Hij keek mai even an zunner wat te zeggen. Doe rochelde de kaastklok middag

"Ik moet naor hoes tou, Bas", zee ik. "Dat muit mai ja", zee e. "Kom mor gauw es weer een keertie an." Ik stapte op. De lucht van mien sigaor bleef hangen in de gang.

 

(Roet, 4e jaargang  nr. 2, blz. 22. Juli 1982.)