Ton Peters 

Van februari 1993 tot april 1995 voerden Peter van der Velde en Ton Peters een gedichtencorrespondentie. De een schreef een Drents gedicht en de ander reageerde met een gedicht in het Nederlands. 
Vaak was een klein stukje begeleidende tekst aanwezig, omdat er veel verschillende versvormen werden gebruikt. De uitdaging was dus steeds groot.

Naast het "simpele" sonnet werden ook de balladette behandeld, de balladine, het triolet, het retour, het groeidicht en nog een paar vormen.
In een brief van 12 april 1993 staan zelfs twee versvormen achter elkaar:

	Mor beste Ton, dat kan toch neit?
	Gien balladetten meer?
	Nooit meer zo'n mooi ironisch leid 
	Mor beste Ton, dat kan toch neit 
	Bespaor ons toch dat groot verdreit 
	Pebeer het nog een keer 
	Want beste Ton, dat kan toch neit 
	Gien balladetten meer...

	't Het even duurd met aal die Paoskedaogen, met aal die vezieten en zo, mor hier is dan weer een teiken van leven oet Rowol.

	Wees mor niet kwaod, ik was joe neit vergeten 
	Nou paoskebloumen bluien in de schraole zun 
	Ik dink an joe onder het aaier eten 
	Ik wol dat ik vandaog een verzie schrieven kun
	
	Mor bai mien krintestoet zit ik mai op te vreten 
	Zöls veur een simpel leid vin ik gien goud begun 
	Rak dan mien schrieverspin op d'olde dag versleten 
	O, 'k wol dat ik mor weer een verzie schrieven kun
	
	Al bin 'k van balladetten niet, as ai, bezeten 
	Houwel ik die van joe heil knap en geestig vun 
	Ik dink an joe onder het aaier eten 
	En wol dat ik veur joe mor weer wat schrieven kun
 

In de brieven staan heel wat ontboezemingen over de "Drintse schrieveraai", zoals:

	Ik heb al vaoker schreven dat die Drinten (mor ok de Grunnegers) altied zo eernsachtig binnen as ze an 't dichten gaon.
	Drintse humor was altied heil bekind, mor Drintse Dichters wazzen (en binnen) altied zo zwartgallig as de pest. Mor krieg dat mor is aners!
 
In het voorjaar van 1995 kwam er een einde aan de regelmatige correspondentie, toepasselijk met een gezamenlijk gedicht: 

	Rowol, 26 febr. 1995.
	An Ton Peters, Elp.
	
	Beste Ton,
	Bliede was ik met joen breif van de 22ste. Doe de Drintse Dichters nog op klompen luipen hadden ze van lange tonen nog niet zo veul last. 
	Mor nou ze allemaol klant worden binnen van Scapino wordt dat wel met de dag slimmer.
	Ok ik haar mai der al wat op insteld dat onze schrieveraai doodblöd was. Mor gelukkig is dat nog niet het geval.
	Het slotstuk van joen sonnet het mai nog wel wat hazzenschrapperaai bezorgd, De "weemoed" is wat in 't gedrang kommen. 
	En misschien döt 't joe wat zeer dat joen mooie anloop zo'n alledaogs inde kregen het...
	
		Dit lijkt mij van het oud zijn juist zo goed 
		Dat eindelijk de ademloze haast 
		Verdreven is door 't aangenaam verbaasd 
		Gevoel dat niets er werkelijk toe doet
		
		Men wandelt langs de dingen en begroet 
		De visser met de pijp, de koe die graast 
		En ziet de wereld 's middags mat beglaasd 
		Met weemoed en jenever in het bloed
		
		Weemoudig en met draank in 't bloud 
		Vindt hij de heile wereld goud 
		Wat kan 't hom nog verroppen?
		
		Mor dan brek weer de onrust deur 
		En plaogen hom de zörgen veur 
		Zien blauwe enveloppen
		
	Laot gauw is wat van joe heuren!