PARODIE op LIED VAN DE ZEE 

Flauw flikkert de olle petroleumlamp 
In 't keuken'ie vol stampte-eerappel-daamp 
't Ol minskie zit op stoul bai 't vuur 
En kik op e klok: aal zeuven uur! 

De klok die tikt, de kachel braandt, 
Een schare schof over de waand. 
Op koustaal rammelt 'd olle kou, 
Een störmwind waait om 't hoezie tou. 

't Wordt duusterder in 't klaain vertrek: 
De laamp gaait oet: euliegebrek!
't Ol wievie zucht. Aal wat ze kreeg 
Is now aal op, de klip is leeg!
Van schostiemaantel pakt ze dan 
Een keerzie en dat stek ze an. 

De klok die tikt, de kachel braandt, 
Een schare schof over de waand. 
De wind die waait deur boom en tak 
Hij hot en trekt an 't raaiten dak. 
Het kroakt en piept in d'olle kwint 
Doar boeten hoelt novimberwind!

't Ol minskie zit op stoul bai 't vuur 
Kik oppe klok: goud zeuven uur. 
Woar blif heur zeun, aal wat ze het ? 
Hij is noar Roon om nog wat vet!
As hij mor niet van 't pad of waait!
As hij in 't zaand mor lopen gaait!
Hij het -as Bos hom mor niet zig-
Gien fietsbaand om zien aachterlicht!
O, as in dizze duusternis
Hom mor niks overkommen is!

Doar staait een hoezie, stil, allein, 
Doar is gien haand veur 't gat te zein!
Wat is dat doar? Verbeeldt ze 't heur? 
Was doar gestommel bai de deur? 
Heurt ze doar boeten gien geproat? 
Lop er niet ein op kaarnstroat? 
Mor da's heur Jan niet, die doar lop!
Doar wordt an keukendeur aal klopt!

O, hemel, nee, da's niet heur Jan!
Die lop wel deur, die klopt niet an!
't Is wis, dat in die duusternis 
Hom now wat overkommen is!
Ze zit doodstil op stoul en stoart 
Mor noar de deur en zeg gien woord!
De deur gaait lös... doar zig ze hom:
Derk Oalders, met petroleom!


BOS = veldwachter Johannes Bos, Roden
fietsbaand om zien aachterlicht = verduisteringsmaatregel
Oalers = Derk Roelf Aalders, petroleumhandelaar in Roden e.o.

Voorgedragen op het Bonte Bitse Cabaret in 1940, 
als parodie op het Lied van de Zee, 
dat eerder werd voorgedragen door Fokke de Vries:


Een lied van de zee
(Helena L. Zwart)

Flauw flikkert het lampje in een visschers hut,
Oud moedertje zit bij het vuur en dut.
Als donkere schimmen hand in hand
Schuifelen schaduwen langs den wand;
Droef zingen de golven een wiegelied
Voor wie daar in de baren zijn leven liet.
Droef zingen de golven een dooden lied.
Oud moedertje sluimert en hoort het niet.
Blij komt hare jeugd in een droom weer om.
Weer voelt zij de kus van haar bruidegom.
Weer luist'ren zij beiden naar het lied van de zee,
Weer zingt in hun ziel de liefde mee.

Weer zwerven zij zalig hand in hand
Trouw leidt hij haar schreden door schelp en zand.
Zacht wiegt haar de waan der verloorne jeugd
En zij siddert en glimlacht van stilte verheugd.
Wie klopt aan de deur? Een blonde knaap
Stormt binnen en stoort haar kalme slaap.
Wie wekt mij zoo vroeg uit mijn schoone droom?
Oud moedertje ik kom en hij hapert van schroom.
Flauw flikkert het lampje en met luttel licht
Beschijnt het des jongelings aangezicht.
Oud moedertje uw kleinzoon, wat beteekent die traan?
Melijdende knaap is in zijn boot vergaan.

Ach tegen de storm is geen man bestand,
Zoo menig lijk is aangespoeld aan land;
Uw kind is dood, en zijn boot is vergaan,
Bleek licht de knaap in het licht der maan.
Roerloos stond zij een wijle daar,
Alsof zij zelve gestorven waar.
Toen greep zij de hand van de visschers maat
Krampachtig, als een die verzinken gaat.
En zij liet hem niet los, en hij ging gedwee,
Als sleurde een wervelwind een willooze mee,
Zoo kwamen zij beiden sprakeloos,
Waar hij lag als een witte water roos,

Daar storte zij neer met eene doffe klacht,
En streelde zijn druipende lokken zacht;
En steunend: kind hoe vind ik u hier
Streek zij uit zijn haren de klevende wier,
En sloot zijne oogen en kuste lang
Zijn paarse mond en zijn witte wang.
Mijn kind wat ligt gij zoo ijzig kil,
Uw adem is weg en uw hart staat stil.
O God! 't was al wat ik over had,
Waarvoor ik U morgen en avond bad;
't Was de eenige zoon van mijn eenig kind,
Hoe waart gij mij arme, zoo kwaad gezind.

Heen was de visschers knaap gegaan,
Maar de golven hoorden haar klagend aan.
Wild fladderen meeuwen om haar heen,
En zij bleef met het lijk van haar kind alleen.
Mijn man en mijn zoon: God geve bun vreê
Zijn beiden vergaan in de schoot der zee.
En zij richtte zich op met vervloekend gebaar,
Wild vloog de wind door het witte haar,
Ontnaamt gij mij alles, o booze zee,
Neem mij dan ook in uw golven mee.
Droef zingen de golven een wiegelied,
Voor wie haar in de baren het leven liet.
 
 
Lbl Moormann M318, Wouters/Moormann, Meertens Instituut, Amsterdam.
Copyright: KB/Meertens Instituut